światłolubna

światłolubna


Drżę, kiedy za mocno wieje z północnej strony,

przepływają ciemnie chmury, zawieszają się nad domami,

spływają po ścianach, przez dziurawe rynny - widać

ile kosztuje życie na końcu drogi.

Nie ma chodników, pasów by przejść na drugą stronę,

czystych butów. Na progu zalega błoto, nie mieści się

w wycieraczce - błyszczy zużyta - jeszcze informuje, do czego

została stworzona. Jak drzewa z kotkami, o idealnie prostych pniach,

do których lekko wchodzą gwoździe, przez skórę do krwi.

Wylanej za nas, za brata, przez brata w osikowych kołkach.